Er zijn twee plaatsen waar ik altijd van heb gedroomd om heen te gaan, de Seychellen, waarover ik al heb gesproken via het recept van Kat Kat, en….
de Hawaï!!

Twee bestemmingen die op sommige manieren tegenovergesteld zijn, maar in andere opzichten erg op elkaar lijken: het zijn eilanden, ze zijn wild (ja, zelfs Hawaï heeft gebieden die nog niet door toeristen zijn ontdekt!), ze zijn duur en exclusief!

Hawaï is bovendien de locatie van de televisieserie die me introduceerde in de prachtige wereld van televisie series (Lost) en is ook een van de locaties van de televisieserie die ik heb geschreven (J e poi).

Ze zijn Amerikaans en ik, zoals jullie weten, verberg niet dat ik een diepgaande liefde heb voor de Verenigde Staten, en ze zijn, althans op papier, een perfecte mix van gebouwd-wild.

Tenslotte, maar zeker niet als laatste, in de collectieve verbeelding van ons, kinderen van de jaren ’80, zijn de Hawaï-eilanden altijd een mythe geweest, niet zomaar een mythe, maar DE mythe.

De Hawaï-eilanden zijn een vulkanische archipel gelegen in de Stille Oceaan bestaande uit acht grote eilanden en veel kleinere eilanden.

De cultuur en religie van de archipel zijn van Polynesische oorsprong, vooral van een van deeilanden van de Société genaamd Havaiki.

Op 18 januari 1778 was kapitein James Cook van de Engelse marine de eerste Europeaan die deze eilanden bereikte.

In 1898, na de oorlog van de Verenigde Staten tegen Spanje, waarin de Verenigde Staten erin slaagden de Filippijnen en Puerto Rico te verkrijgen, bood de regering van de Republiek Hawaï zijn aansluiting aan bij de Verenigde Staten en deze accepteerden.

In 1959 accepteerde het Congres van de Verenigde Staten Hawaï als de 50e bondsstaat van de Unie.

Als ik het perfecte reisschema zou moeten kiezen, zou ik minstens drie eilanden bezoeken: O’ahu, de set van Lost, waar de hoofdstad Honolulu en Pearl Harbour zich bevinden en waar het grootste aantal eilandsbewoners woont.

Maui omdat het de meest bekende is (vooral dankzij een bekend merk) en tenslotte Moloka’i, om te genieten van het echte Hawaï, dat beleefd wordt door de lokale bevolking, zonder toerisme.

Hoewel het de Verenigde Staten zijn, heeft de Hawaïaanse keuken een eigen lokale identiteit, ontstaan uit een mix van andere keukens, vooral die van China, de Filipijnen, Japan, Korea, Polynesië, maar ook Europa.

De taro is de lokale knol, geïmporteerd lang voordat de aardappel, en is vrijwel overal te vinden, evenals de saimin, een gerecht dat zo iconisch is dat het zelfs verkocht wordt in de lokale McDonald’s: een soort Japanse ramen met gekookte eieren, kamaboko (een samengeperste vispuree), lente-ui, noedels, pickles, vlees en kool.

Maar mijn keuze kon niet anders dan vallen op de Poke (soms geschreven als Poké om het uitspreken te vergemakkelijken als “poh-kay”), een woord dat in het Hawaïaans betekent “in stukken snijden”.

De poke, mannelijk enkelvoud, en niet “de poke”.

Bij ons is het de laatste jaren een rage geworden, maar het bestaat sinds de 1800’s en dankzij de recente trend naar gezond eten, verspreidt de poke zich overal ter wereld.

Zoals sommige voedingsdeskundigen beweren, is het een gezond gerecht omdat het, in tegenstelling tot andere gerechten op basis van rauwe vis, zoals sushi, geen suiker gebruikt voor de marinade.

In Europa zijn de meest voorkomende poke’s die op basis van geelvintonijn (ahu) of zalm, maar wat men in Europa en Amerika eet is helemaal geen poke.

Er bestaat namelijk een originele poke, die van Hawaï, en dan zijn er talloze imitaties geëxporteerd naar het buitenland en aangepast aan lokale smaken.

De poke is namelijk ontstaan als een gebruik van vissers die rauwe vis in stukjes sneden en op smaak brachten met de weinig dingen die ze bij de hand hadden, het originele recept bevat geen groenten en al helemaal geen fruit en het gerecht dat de vissers maakten was zeker niet “mooi” en kleurrijk om te zien.

Het bevat een dressing van Hawaïaans zout, zeewier en geroosterde pulp van kukui noten, geschilde, schoongemaakte en gefileerde vis, in transversale filets gesneden (zie foto hieronder aki poke).

De procedure om een poke te maken is eenvoudig:
kies een graanbasis (sushi rijst, basmati, zwarte rijst of een mix van volkoren, spelt en gerst, of quinoa) of een saladebasis.

Voeg hieraan toe de proteïnen: rauwe vis – meestal vertegenwoordigd door tonijn, zalm, octopus (he’e of tako – Japans woord) of garnalen – maar ook vlees, of eieren, of tofu voor een vegetarische variant.

Voeg vervolgens de groente- en/of fruitbijgerechten toe en olie in de vorm van noten en/of oliehoudende zaden.

Tenslotte de dressing: de basis moet altijd sojasaus of ponzu saus en sesamolie zijn, waaraan veel ingrediënten kunnen worden toegevoegd om het bijzonderder te maken, zoals sesamzaad, stukjes gedroogde of verse peper, zeewier, visseneitjes, fruit en stukjes ui…

Het kan een marinade zijn of de dressing als het klaar is.

Mijn dubbele huisgemaakte versie was met: rijst, ananas, gemarineerde zalm en garnalen, noten, zonnebloempitten en rijst, mango, gemarineerde zalm en garnalen, noten, goji bessen en caiani bonen.

Maar je kunt je naar hartenlust vermaken met de compositie.

Hier is mijn recept.

De Poke was ook de hoofdrolspeler van de ViaggiandoMangiando on air afspraak van 23 juni 2021, de video van de live-uitzending HIER.