Libanon is misschien wel een van de landen in het Midden-Oosten die me het meest fascineert, vanwege zijn geschiedenis, zijn hoofdstad Beiroet, bijgenaamd “het Parijs van het Midden-Oosten”, gekenmerkt door een eeuwenoude geschiedenis vol conflicten en invasies, en vanwege zijn keuken, de echte bakermat van de hele keuken van het Midden-Oosten.

Helaas verkeert ook Libanon, net als andere landen in het Midden-Oosten, in een voortdurende afwisseling van vrede en oorlogen, vooral interne en religieuze.

Er worden 18 erkende religies onderscheiden, waaronder de Grieks-orthodoxe christelijke, de Armeense apostolische, de sjiitische, de soennitische, de joodse, de protestantse en de koptische.

De moslimgemeenschap vormt de meerderheid, terwijl enkele decennia geleden de christenen de overhand hadden.

Onlangs, na een vredig periode van bijna 3 jaar, sinds 2011, tijdens de Syrische burgeroorlog, is er een herleving van het Libanese sektarische conflict ontstaan waarbij de soennitische facties de rebellen steunen, terwijl de sjiitische, en met name de militie Hezbollah, de Syrische regering ook militair steunen.

Een van de oudste bekende heldendichten, die van Gilgamesh, vond hier plaats, in het land van de ceders, een boom die als nationaal symbool fungeert.

De Libanese keuken behoort tot de grote familie van de Levantijnse keukens, en wordt onder hen beschouwd als de beste door zowel het publiek, tijdschriften als gespecialiseerde agentschappen.

De elementen zijn die van de Levantijnse keuken: granen, peulvruchten, groenten, gevogelte, veel vis en typische specerijen uit het gebied zoals olijfolie, citroen, knoflook, sesam, peterselie en aromatische kruiden, vooral munt.

Tijdens een reis naar Libanon kun je hummus niet missen, waarvan wordt gezegd dat het in dit land is uitgevonden, hoewel veel landen aanspraak maken op de oorsprong ervan.

Het wordt beschouwd als een klassieker van de Midden-Oosterse keuken (hummus is voor het Midden-Oosten wat bolognesesaus is voor ons Italianen), het is een kikkererwtenspread met tahina (sesampasta).

De volledige naam is eigenlijk ḥummuṣ bi ṭaḥīna, wat ‘kikkererwten met tahini’ betekent.

Het woord ‘hummus’ komt van het Arabisch en betekent eigenlijk kikkererwten, een peulvrucht die voor het eerst werd geteeld in het Midden-Oosten, tienduizend jaar geleden.

Er is ook een variant van de klassieke hummus: de Musabaha, een ander recept uit de Levantijnse traditie, wijdverspreid in Jordanië, Libanon, Palestina en Syrië, maar met enkele fundamentele verschillen.