Lage zoete brood van Genua. Het is de avond voor Kerstmis en een ziltige wind waait zachtjes. In de warme keuken, verlicht door de weerkaatsing van de kerststal, verzamelt de familie zich. De ster van de avond is het versgebakken zoete brood; goudbruin en geurig naar pijnboompitten, rozijnen en gekonfijt fruit.

Het is niet zomaar een dessert, maar een deeg dat de eeuwenlange geschiedenis bewaart. De jongste van de familie wacht vol spanning; hij heeft de eer om de schat naar tafel te brengen, met religieuze aandacht wordt het zoete brood versierd met een klein lauriertakje, symbool van triomf en goed geluk. En alleen aan de grootvader wordt het gebruik van het mes toegestaan. En terwijl het mes in het brood snijdt, wordt luidop gereciteerd:

“Lang leven met dit brood.

Ik bid voor ieders gezondheid zoals vandaag, ook morgen.

Snijd het hier zittend om het in vrede te eten.

Met de grote en kleine kinderen, met familie en buren.

Alle jaren die komen”.

Het eerste stuk is bestemd voor de armen, het tweede wordt bewaard om te eten op 3 februari, de dag van Sint Blaisus, om de keel te beschermen; dan is het onze tijd tussen verhalen en herinneringen.

Er zijn twee versies van het zoete brood: het oorspronkelijke, oudste recept met natuurlijke gist. Het lijkt erop dat het de doge Andrea Doria in de zestiende eeuw was die een wedstrijd uitschreef om een voedzame zoete cake te creëren die lang houdbaar is, en zo werd het zoete brood geboren. Rozijnen, pijnboompitten en gekonfijt fruit. En dan bloem en boter. Nu erkend als Traditioneel Agri-Food Product (PAT) ter bescherming van gastronomische tradities. De lage versie, waarover ik schrijf, ontstond tegen het einde van de 19e eeuw, met chemische gist die iedereen in staat stelde het recept te reproduceren.