Perzik- en amaretto-pudding. Mijn eerste zelfstandige onderneming was vele jaren geleden. Met mijn toekomstige en huidige echtgenoot besloten we een kruidenierswinkel, delicatessenwinkel en gastronomie te beheren in een klein dorp. Een nieuw avontuur begon. Ik begon mijn rudimentaire kennis van eten en het bereiden ervan in praktijk te brengen, ik was twintig en alles moest nog ontdekt worden, andere tijden, men moest zich integreren in de gemeenschap en de cultuur, tradities leren kennen. Elk weekend werden op bestelling bereid: agnolotti met drie soorten gebraad, taarten en andere gerechten, eenmaal per maand kwam de slager om de vleeswaren te maken die we in de winkel verkochten. Toen werd er nog niet gesproken over HACCP, niemand wist zelfs wat het was, het beheer van de winkels was nog heel huiselijk. Een vermoeiende maar bevredigende ervaring.

Met enkele dames uit het dorp ontstond zo, naast respect, een hartelijke uitwisseling van kennis. Ze vertelden me hun tradities en recepten, en nu blijf ik herhalen en opschrijven. Omdat dingen die werken niet veranderd hoeven te worden, vooral niet in de keuken. Het recept dat ik jullie voorstel komt precies uit die jaren, achter de toonbank van een delicatessenwinkel, de eerste directe plek met de keuken en het publiek. Simpelweg keuken van het land, gemaakt met eenvoudige ingrediënten, toen hadden ze allemaal nog het platteland om voor te zorgen, de voorraden waren lokaal. Iedereen met zijn eigen versie en met een wederzijdse uitwisseling van ideeën. Mond-tot-mondreclame was de huidige sociale media, de recepten werden doorgegeven nadat ze waren uitgevonden of geërfd, zoals nu en ik kan je verzekeren dat de varianten deel uitmaakten van elk gezin. Zoals Goria, schreef: In Piemonte en niet alleen daar, hebben we de rijke en de arme versie van elk recept.

En als je nieuwsgierig bent om andere recepten met dezelfde ingrediënten te proberen, raad ik aan: