Gevulde perziken op Piemontese wijze. Al een laatste recept na de zomer, men zou aan nieuwe combinaties moeten denken, schrijven over de herfst, maar de laatste perziken hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht, dus aangezien er in de voorraadkast altijd amaretti zijn, sluiten we dit zonnige seizoen af met de laatste gevulde perziken, en daarna schrijf ik ze ook op de blog, wat ik nog niet heb gedaan. Het ontbreekt in de lijst van recepten die elk jaar deel uitmaken van de vaste collectie, van dat voedsel dat minstens één keer niet mag ontbreken, dit jaar zelfs meer, in ons diner.

Gevulde perziken zijn onweerstaanbaar! Je moet ze proberen om het te begrijpen. Ruik hun geur terwijl ze in de oven bakken, en steek een lepeltje in dat korstje dat zich vormt in de oven. Ik maak al vele jaren gevulde perziken, minstens 40, ik heb gewerkt in een historische delicatessenzaak, en vanaf juni maakten de gevulde perziken op zaterdagochtend een mooie en smakelijke aanwezigheid. Zo bakte ik ze vandaag en morgen en hoewel ik ze in het begin niet erg leuk vond, werd ik er met de tijd verliefd op en natuurlijk kende ik het proces inmiddels uit mijn hoofd.

Rijpe en grote perziken, maar kleintjes zijn ook prima, de grote maken natuurlijk meer indruk, je krijgt er trek van als je ze daar ziet staan met hun rijke vulling.

Hieronder enkele recepten die enkele van de ingrediënten hergebruiken.