We zijn in het hart van de Langa, het is oogsttijd, tijd voor most en onvermijdelijk tijd voor mostarda. Het is niet alleen een bereiding, maar een ritueel dat de overgang markeert van druif naar geconcentreerde smaak.
Elk jaar, met de komst van de eerste trossen, herhaal ik dit eenvoudige recept, een familiegeheim dat de herfst bevat. Het is een perfecte begeleider, in staat om een gerecht naar een hoger niveau te tillen: probeer het op sappige gekookte gerechten, op ravioli – of ze nu robuust vlees bevatten of zachte kazen – en vooral op gerijpte kazen die ik meeneem uit de bergen. Die kazen die naar vrijheid en wilde kruiden ruiken.
Deze dikke nectar heeft geen kunstgrepen nodig, alleen één ding: tijd.
Niets anders dan de tijd om langzaam te consumeren, bijna vergeten. Daar gelaten, op laag vuur, om te murmelen en dat lichte druivensap om te zetten in gekookte most, donker en smaakvol. Zijn zure en prikkelende smaak is het perfecte contrast met de zoetheid, een speciale stempel, bijna een zegel, om op onze beste gerechten aan te brengen.