Houthakkersaus met polenta.

Gisteren had ik geluk, tijdens de bergwandeling om kastanjes te verzamelen, vond ik ook geweldige paddenstoelen. De polenta was al gepland met kaas, ik maakte alleen een variatie op de saus.

Een prachtige en ontspannende wandeling in de Valle Po, helaas vonden we niet veel kastanjes, maar de beuken- en kastanjebossen zijn spectaculair, waardoor ik volledig tevreden was bij mijn terugkeer, ondergedompeld in de herfstnatuur met aangename verrassingen in de bosflora.

Bossen die ik al jaren ken en waar ik af en toe heen ga om te ontspannen en nieuwe emoties te zoeken. Ik noem het het feeënwoud, tussen mossen en korstmossen, kleine holen en gisteren veel paddenstoelen, helaas niet eetbaar maar prachtig, waaronder de Amanita muscaria. In de bergen verandert het weer snel, tussen onzeker zonlicht, wind en mist, de juiste sfeer om volledig vrij rond te lopen.

Terug in de berghut, de houtkachel klaar om ons de juiste warmte te geven om onze polenta langzaam te koken, en de saus.

Eenvoudige handelingen die de stress die zich in de week opbouwt, compenseren, tussen verschillende verplichtingen en andere gekkigheden… Mijn magische bos; juist tussen die beuken ontstaat ook een van mijn gedichten, een van de belangrijkste uit mijn verzameling, tussen een plotselinge windvlaag, de ruïnes van een oude hut en dat vreemde gevoel dat je ogen doet glanzen “Ik zie je langzaam lopen, over oude paden. Tussen de beuken die verhalen vertellen uit andere tijden…” Gewijd aan mijn vader.

En elke keer dat ik dat voor mij heilige bos betreed, denk ik aan die woorden en die aanraking.

Maar terug naar ons recept, polenta, paddenstoelen, kastanjes en worst…. Ingrediënten van landelijke cultuur, van winterse en smaakvolle rustieke keuken, rijk aan geuren en warmte.