Calabrese Nacatole. Mijn reis door de oude Italiaanse smaken gaat verder en dit keer stel ik jullie de nacatole voor. Een pannenkoek rijk aan geur en smaak, zoals vaak het geval is, zijn er verschillende versies, hoewel de buurvrouwen de authenticiteit van hun creatie garanderen. Maar de Italiaanse gastronomische rijkdom wordt juist weerspiegeld in deze vele verschillen.
En nu vertel ik je ook het verhaal dat ik met dit typische Calabrese dessert heb geassocieerd:
Op de avonden voorafgaand aan de feesten was de geur in het huis van tante Peppina niet alleen een geur, maar een verhaal, een onzichtbare draad die verleden en heden samenweefde.
Het was de geur van nacatole.
Tante Peppina had handen die getekend waren door de tijd en meel; handen die de moeite hadden gekend, maar als je ze ziet kneden, lijkt het alsof ze dansen.
Voor haar was het maken van nacatole niet koken, maar de herinnering “wiegen”.
Dat was het geheim van hun naam; de originele vorm was niet zomaar een vlecht, maar een klein meesterwerk dat deed denken aan een wieg om te “wiegen” – “wiegen” juist.
Speciale pannenkoek; alles in dit dessert sprak over het oude Calabrië. Het hart van het deeg was de bloem die niet gekocht maar verdiend was.
Ze herinnerde zich nog de reizen onder de brandende zon; kilometers en kilometers te voet naar het nabijgelegen dorp met de lege mand op het hoofd; het lichaam recht om de lading die zou terugkeren in evenwicht te houden.
De mannen, gelukkig, hadden de ezels beladen in de scheve last onder het gewicht van de zakken. Die bloem gemalen in de stenen molen, met een langzaam en standvastig ritme; het droeg de kracht van de rivier en de ruwe geur van het veld met zich mee.
De eieren waren goudkleurig als de zon en net verzameld in het kippenhok, en dan was er nog de andere bewaarder van smaak: het reuzel.
Olie is voor belangrijke dingen, het wordt niet verspild om te frituren, zei tante Peppina.
En elk jaar wachtte men op het heilige ritueel van het slachten van het varken om ook het reuzel te krijgen, dat daarna zorgvuldig werd bewaard. Het vet dat alle tafels van het oude landelijke Italië verbond, van Piemonte tot aan de Aspromonte.
En wanneer het reuzel in de pan siste, bevrijdde het een geur die gouden korsten opleverde.
Nu wordt er poedersuiker gebruikt, maar de discussie is nog steeds gaande.
De traditie roept de honing: donker, dik en geurig; of vijgenhoning, zoet en aards.
Gedrenkt in die nectar schitterden de nacatole als onze ogen.
En om andere recepten van de traditie te ontdekken, hieronder enkele voorstellen.
- Moeilijkheidsgraad: Makkelijk
- Kosten: Economisch
- Bereidingstijd: 20 Minuten
- Porties: Ongeveer 30 stuks
- Kookmethodes: Fornuis, Frituren
- Keuken: Italiaans
- Seizoensgebondenheid: Herfst, Winter, Alle seizoenen
Ingrediënten
- 600 g bloem 00
- 3 eieren
- 150 g suiker
- 40 ml zonnebloemolie
- 2 theelepels citroensap
- 40 ml anijslikeur (Of sambuca)
- 8 g bakpoeder
- q.b. poedersuiker (Of honing. Ik gebruikte beide omdat ze heerlijk zijn!)
Gereedschap
- Schalen
- Schrapers
- Pannen
- Dienbladen
Stappen
In een kom meng de bloem met het bakpoeder en voeg dan de rest van de ingrediënten toe. Kneed zorgvuldig tot je een gladde bal krijgt.
Je hebt twee mogelijkheden om de worstjes of reepjes te maken. Snijd in stukjes en maak worstjes van een halve cm dik, of maak een deeg van dezelfde dikte met een deegroller en snijd reepjes van ongeveer 3 mm.
Geef ze de vorm zoals je in de video ziet. Je hebt drie mogelijkheden, dit zijn de vormen die ik in Calabrië heb leren kennen. In een wieg, gevlochten of als een korenaar.
Het zijn allemaal prachtige vormen, kleine gevlochten meesterwerken.
Frituur in goed verhitte olie en laat overtollige olie uitlekken. Eigenlijk absorberen ze niet veel olie, maar het is beter om deze stap te doen.
Als je de voorkeur geeft aan poedersuiker, geef dan gewoon een mooie strooi, als je echter voor honing kiest, verwarm het eerst in een pan zodat je het beter kunt verdelen. Je hoeft het alleen maar over je nacatole te gieten. Probeer beide versies want het is de moeite waard! Ik gebruik kastanjehoning, ik ben er dol op en samen met het aroma van sambuca creëren ze een spectaculaire smaak. Mijn persoonlijke mening!
Enkele extra tips
De nacatole worden voornamelijk in de kerstperiode gemaakt. Maar je vindt ze vaak ook op andere momenten van het jaar als traditioneel dessert. Ik raad sinaasappelhoning of bloemenhoning aan. Als je vijgenhoning kunt vinden, een andere smaakervaring! En zoals hierboven geschreven, heeft ook kastanjehoning zijn reden!
