Toscaanse Farinata. Een rustiek recept vol herinneringen.

In Toscane heet het infarinata, in Monastero Bormida noemen ze het “Puccia”. Er veranderen een paar ingrediënten, maar we vinden een eerste en enig gerecht vol goede dingen en oude herinneringen.

Voor de puccia van Monastero Bormida verwijs ik je naar een volgend artikel, terwijl ik je kan vertellen over dit recept, dat in de oude boerderijen van Toscane, vooral in het gebied van Garfagnana, maar nu kunnen we het in veel andere gebieden vinden.

Normaal gesproken, als we het over infarinata hebben, denken we aan kikkererwten, die in Toscane cecina worden genoemd; ik zal je vertellen over de infarinata, een heerlijke soep bereid met wintergroenten en ook gedroogde borlottibonen bewaard met knoflook en laurier om te voorkomen dat ze worden aangetast door de luis, maar geparfumeerd door deze aroma’s die ongestoord in glazen potten samenleven.

Een soep die doet denken aan wanneer men thuiskwam uit het bos, na het hakken van hout voor de oven en de kachels die de keuken verwarmden, het enige warme deel van de winter vol kou en sneeuw.

Moe en hongerig, rond die tafel die een smakelijke soep bood die de gedachten voor een avond deed verdwijnen, lichaam en geest verwarmend.

Vaak werd de formenton ottofile gebruikt, een typische maïs uit de regio, gemalen in steenmolen en zorgvuldig en spaarzaam gebruikt om niets te verspillen. Een plakje reuzel of worst, de borlotti, de aardappelen…