Turdilli uit Calabrië of crustoli. Een eenvoudig recept zonder melk en zonder eieren. De smaken van mijn land, Calabrië, zijn een voortdurend in kaart brengen, en er is altijd een geheime hoek om te verkennen. De Turdilli, bijvoorbeeld, kwamen pas in de laatste jaren in mijn leven, maar met de kracht van een traditie die leek te wachten.

Ik ontmoette ze niet in hun vesting, het gebied van Cosenza, maar onverwacht in het zuiden, in het gebied van Crotone.

Het was midden augustus, niet het strenge seizoen van de feesten, en toch werden ze daar aangeboden met de typische vrijgevigheid van deze breedtegraden. Een vakantie die me naar de poorten van de Sila bracht, waar de Ionische Zee de rivieren verwelkomt die hun loop hebben beëindigd. Een ruig en zonnig landschap, vol met taaie olijfbomen en eucalyptus, dat in een oogwenk je hoofd bedwelmt met geuren. Ik ben geboren in Calabrië, maar zelfs na jaren verrast haar identiteit me met gebruiken en gerechten die ik nog nooit heb geprobeerd. En zo zette ik mijn smaakopleiding voort door mezelf een nieuwe kennis te gunnen, een nieuw leren. Aan de heilige maaltijd van geroosterd brood en goede olie, soppressata en pecorino, voegde ik andere herinneringen toe: de pittige sardella, de crispieddi — die voor ons bergbewoners, verstopt tussen beuken en kastanjes in de bergen, de geliefde zeppole zijn

En dan eindelijk zij: de Turdilli. Ze zijn een ervaring die je niet mag missen, en de uiteindelijke keuze is een echt Calabrees dilemma. Ze moeten worden geprobeerd met de heldere zoetheid van sinaasappelhoning, geproduceerd op de vlakte aan de kust, of met de vijgenhoning die naar zon smaakt. Maar ik, een bergbewoner in hart en nieren, voed mezelf met de geurige honing van kastanje en de donkere dichtheid van gekookte most. Dus deed ik: ik maakte de twee versies. Het verschil, die laatste touch die het lot bepaalt, is een persoonlijke discussie die bij elke hap plaatsvindt. Honing of most?

De twijfel is de meest authentieke smaak van Calabrië.